Juul Sadée, ‘Situations’, fenster, nebelhaft, fremdkörper
©2006, 250 copies, ISBN 90-804228-3-5
(English translation below)
Fragment uit: ‘De Vaagheid als Teken’, Ans van Berkum
Moment
Hoe lang duurt een ogenblik? Hoeveel opeenvolgende beelden kan het bevatten? Hoeveel tijd, hoeveel beweging, heeft een moment nodig om zich voor een kijker te kunnen vertalen naar een betekenis? Of omgekeerd: Hoeveel beweging kun je in één beeld toestaan, als je de betekenis die het heeft binnen een gebeurtenis of zelfs daarbuiten, nog wilt blijven communiceren? En ook weer: ‘Hoeveel beweging is er nodig om de bete- kenis te veranderen? Hoe ontstaat het nieuwe? De toegevoegde waarde?’
Het zijn vragen waarmee Juul Sadée intensief experimenteert. Niet alleen letterlijk, door haar onderwerpen in schilderijen en collages vaak als door opaalglas aan de kijker te presenteren, waardoor je de tijd bijna voelt inwerken op het onderwerp. Maar ook maakt ze in haar werken altijd de gelijktijdigheid van allerlei processen en krachten zichtbaar. Dat doet ze door binnen haar installaties een bijna ondraaglijke hoeveelheid verschillende media en beeldelementen tot werking te brengen. Elementen die onderling ook nog eens zeer verschillend van aard en intensiteit kunnen zijn. Zij combineert amorfe kluwens van hangende of op een hoop gegooide voorwerpen als garens, kussentjes, netten of polyester slurven, met video’s die van alle kanten de aandacht vragen, en deze weer met fotowerk, schilderijen, keramische elementen, woorden en bewegende of statische objecten. Vaak laat zij het geheel nog eens letterlijk tegen geluidscomposities aanketsen of daarmee meebewegen. En, last but not least, is er licht.
‘Waardoor zien we de dingen zoals we ze zien?’ is ook een kernvraag in het werk van Juul Sadée. Ook zij begint bij tijd en licht, maar breidt haar onderzoek ook uit naar de biologische en culturele kant van de waarneming. Ze onderzoekt wat er gebeurt als we zien, wat altijd een actief proces is van reconstructie, van herscheppen. Het ‘werkelijke’ beeld wordt door ons bij het zien gereconstrueerd en verbonden met gevoel en betekenis. Het reconstrueren is altijd filteren en daarmee altijd veranderen. Elk ‘werkelijk’ ding wordt in ons brein ingepast in een bed van kennis, persoonlijkheidskenmerken, hersenstructuur en interpretaties die de vrucht zijn van ervaringen en cultureel bepaalde denkwijzen. Samen met de toevallige fysieke omstandigheden waaronder het ding op ons netvlies verschijnt, geven deze filters richting bij het toekennen van betekenis. Een onontkoombare activiteit voor wie zich staande wil houden in deze wereld.
Maar het kijken kan meer zijn, lijkt Juul te willen zeggen. Het kan pure ervaringen opleveren, momenten van luciditeit, waarin nieuw weten wordt toegevoegd, zonder dat daaraan al een naam of een begrip verbonden is. Kennis. Je treedt die dimensie binnen door middel van zintuiglijke ervaringen. Die zijn verwarrend en deregulerend maar vormen wel de kiem van het nieuwe.
Fragment from: ‘Haziness as a symbol’, Ans van Berkum
Moment
How long is an instant? How many successive images can it contain? How much time, how much motion, does a moment need for it to register on the viewer as having meaning? Or, conversely: how much movement can you allow in a single image, and still expect to communicate the meaning it has within an event or even outside that event? And then again: how much movement is needed to change the meaning? How does the new meaning arise? Or the aesthetic impact?
These are questions with which Juul Sadée intensively experiments. She not only does this literally, in her painted and collage designs which often impinge on your senses as though through translucent glass so you almost feel time transforming the subject matter; but she makes the simultaneity of different processes and forces visible in her work. She achieves this by bringing an almost overwhelming diversity of media and visual elements to bear in her installations. These elements can sometimes differ vastly in character and intensity. She combines amorphous tangles of suspended or heaped-up objects such as threads, tiny cushions, nets and polyester hoses, with videos which demand attention from every direction, and with photography, paintings, ceramic objects, words and other moving or static ingredients. Sometimes, she makes the whole assemblage literally bounce against an audio composition or move in time with it. And, last but not least, there is light.
‘What is it that makes us see things as we do?’ is also a central question in the work of Juul Sadée. She too starts with time and light, but expands her research into the biological and cultural dimensions of perception. She investigates what happens when we see, which is always an active process of reconstruction, of recreation. In seeing, we reassemble the ‘real’ image and imbue it with emotion and meaning. The ‘real’ thing is stored in our brain in a bed of knowledge, personality traits, neural structure and interpretations which are the fruits of experience and culturally determined patterns of thought. Together with the coincidental physical circumstances in which the image of an object lands on the retina, these filters help set a direction in the assignation of meaning. It is an unavoidable activity for any who wishes to survive in this world.
But looking can be more than that, Juul seems to tell us. It can yield pure experiences, moments of lucidity, in which new knowledge is added, without it being tied to a particular name or concept. You enter that dimension by means of sensory experiences. These are confusing and disorienting, but they form the germ of the new awareness.