‘Glocal Affairs Where are you’, curator Jean Boumans, 2-30 november 2008

Fragment uit de recensie voor Beelden nr 44 jaargang 11, 2008 door Ans van Berkum

o.a. over ‘I Hate Flowers And I Also Hate Crochet’, diverse materialen, ± 2x2x1,5 mtr. 2008

- Die kwetsbaarheid is ook voelbaar bij Juul Sadee, die binnen de tentoonstelling de brug slaat naar werk dat architectonisch geïnspireerd is. Voor haar is bouwen vergelijkbaar met naaien; ofwel het geconcentreerd uitwerken van een patroon. Haken is de metafoor voor de noeste arbeid die uiteindelijk de gewenste vorm gaat opleveren. De vier objecten die ze toont vormen haar verhaal van het zoeken naar bouwkundige essenties. Ergens aan de rand van haar plek in de tentoonstelling ligt een half voltooid haakwerk. Een net dat op het punt staat van alles te vangen. In het midden staat een beeld, bestaande uit  drie houten tafeltjes. Daarop toont ze een plastic tas vol materialen van huisvlijt, een opgevouwen deken met rozenpatroon  in rubber, een reeks rode blobs van keramiek en opnamen van razendsnel klavertjes 4 hakende handen. In een laatje ligt een tekening van een interieur met het woordje ambiguity op een kaartje geschreven. Los daarvan is een beeld geplaatst, bestaande uit een hoge kruk met daarop een berg huishoudafval waarin geglazuurde vogels verborgen zijn. De berg wordt bijeengehouden door een strakgespannen net. Een amorf vilten orgaan, vol holen waar stoffen ballen in passen, lijkt als een slak over de grond te kruipen.
Juul Sadee tast hier naar de essentie van bouwen als handeling, en beproeft daarbij tegelijkertijd de grenzen van de fragmentatie in de beeldhouwkunst. Want wat is er fragmentarischer dan de werkelijkheid? Ze schuwt het niet de meest banale voorwerpen en meest truttige technieken te gebruiken om te onderzoeken hoe bouwen in zijn werk gaat en waar de basis  daarvan ligt. Impressies stapelen zich op, in luchtige en voorlopige arrangementen. Voorwerpen worden vorm, of net niet. Ze tast met heel voorzichtige ogen rond in de wereld der dingen. Verzamelt, schikt. Ze lijkt daarmee langs gedachten te strijken, tot plotseling een vonk overspringt. Haar absoluut onvergelijkbaar persoonlijke beeldtaal vraagt tijd. De tijd om door leunen, luisteren, schuiven en strelen de kernen van kennis te vinden die zij uit vluchtige situaties heeft opgedolven. –